هخامنشیان برای ادارۀ شاهنشاهی خود، که متشکل از اقوامی با فرهنگهاو زبان های مختلف بود، سیاست تسامح مذهبی و زبانی را در پیش گرفتند و خود نیز از توانایی های آن فرهنگ ها بهره گرفتند که از جملۀ آنها خط و زبان بود. آنان از خط و زبان های مهم رایج در قلمرو خود استفاده کردند و در تکامل آنها کوشیدند در این پژوهش اهدافی چون دلایل تنوع زبانی در قلمرو هخامنشیان ، زبان های رایج در و کاربرد هر زبان و سیاست شاهان در حل مساله ی چند زبانی شاهنشاهی ، زبان و خط مورد استفاده شاهان پارس و دربار آنان وچگونگی ابداع این خط دنبال می شود . در دوران باستان و در روزگار تأسیس شاهنشاهی هخامنشی، زبان آرامی در سراسر شرق باستان رواج داشت که به عنوان زبان میانجی به کار می‌رفت و در امپراتوری های پیشین، مانند آشور، نیز زبان اداری بود. هخامنشیان هم از این سنت پیروی کردند و علاوه بر آن، زبانها و خطوط دو سرزمین مهم بابل و ایلام را نیز برای ثبت و نگارش اسناد دولتی به کار بردند. آنان فارسی باستان را که زبان ایالت پارس، بود، پس از ابداع خطی مناسب برای نگارش ، به عنوان زبان رسمی دربار و نگارش کتیبه‌های دولتی، به کار بردند و با وارد کردن کلماتی از زبانهای دیگر، از جمله اصطلاحات اداری، در راه تکمیل این زبان، تلاش کردند. به علاوه، هخامنشیان در سرزمین های دیگر همچون سرزمین های یونانی آسیای صغیر و مصر، مخصوصاً برای ابلاغ فرمان ها و احکام سلطنتی، از زبان های همان اقوام استفاده کردند. کلیدواژه ها: هخامنشیان، خط و زبان، فارسی باستان، آرامی، ایلامی، بابلی، خط میخی .
)