قربانی کردن، به عنوان بخشی از آیینهای دینی و اسطورهای در میان اقوام و تمدنهای باستانی مرسوم بوده و در گذر زمان دستخوش تحولاتی شده است. تغییرات پدیدآمده در این آیین، در حوزه انگیزه قربانی کننده بنا به ماهیت خود، کمتر دستخوش تغییر و تحول شده و عمده تغییرات صورت گرفته، در حوزه عملی و چگونگی اجرای قربانی کردن رخ داده است. در دوره ساسانی و بر اساس آموزههای زردشتی مراسم قربانی طی تشریفات خاص و با شیوههای مختلف برگزار میشده است. سوأل اصلی این پژوهش این است که شیوه قربانی حیوانات از دیدگاه زردشتیان در دوره ساسانی چگونه بوده است. شیوههایی که بررسی آنها برداشتهای متفاوتی از نگرش زردشت به قربانی را ارائه میدهد. این نوشتار به روش توصیفی-تحلیلی، مطالعات کتابخانهای، منابع نوشتاری کهن و آثار محققان مطالعات زردشتی تدوین شده است. بررسیها نشان میدهد شیوه قربانی حیوانات در دوره ساسانی به شکل ضربه زدن به گردن حیوان، بیهوش کردن و استفاده از کارد تیز بوده است. دلیل تفاوت شیوه اجرای آیینها، وجود اقوامی با فرهنگهای مختلف و برداشتهای متفاوت از آموزههای زردشتی است. زردشت با افراط در انجام قربانی و حرکات خشونتآمیز علیه حیوانات به هنگام مراسم قربانی مخالفت کرده است. با وجود این، سنت قربانی به دلیل قداست و دیرینگی در باورهای رایج در عصر ساسانی نیز تداوم داشته، ولی شیوههای اجرای آن به مرور زمان تغییراتی یافته است؛ به گونهای که تا امروز نیز در جامعه زردشتیان مرسوم است.